Debiutowała na łamach „Żołnierza Polskiego” w 1931 roku. Dwa lata później wydała pierwszą powieść Wiosna grecka, a w 1937 roku Żelazną koronę, powieść biograficzną o cesarzu Karolu V. Malewska przed wojną, korzystając z Funduszu Kultury Narodowej, zdołała jeszcze wyjechać do Francji, gdzie zebrała materiały do książki o XIII-wiecznej Europie Kamienie wołać będą (1946). W czasie wojny uczestniczyła w tajnym nauczaniu; w randze kapitana Armii Krajowej kierowała Biurem Szyfrów Zagranicznych w Oddziale V podziemnej armii (opowiadanie o tych doświadczeniach pt. Czyste mieszkanie, napisane na początku lat 50., ukazało się w „Znaku” 2007, nr 7–8). Podczas okupacji powstała powieść o Norwidzie Żniwo na sierpie (1947), tuż po wojnie przygotowała zbiór opowiadań Stanica. Opowieści rzymskie (1947). Za udział w powstaniu warszawskim została odznaczona Krzyżem Walecznych.

W 1945 roku przeniosła się do Krakowa, została publicystką „Tygodnika Powszechnego” (m.in. pisała felietony w cyklu Dziś). Od 1946 roku, kiedy powstał miesięcznik „Znak”, była jego redaktorem, od trzeciego numeru pisma do roku 1953 – redaktorem naczelnym, dzieląc obowiązki ze Stanisławem Stommą; ponownie stanowisko naczelnej „Znaku” piastowała w latach 1960–1973. Poza okresem 1953–1956, kiedy „TP” i „Znak” zostały przejęte przez kolaborujące z reżimem stalinowskim Stowarzyszenie PAX i Hanna Malewska pracowała jako archiwistka Biblioteki Kórnickiej PAN, dzieliła intensywne życie zawodowe między redaktorowanie „Znakowi” a własną pracę pisarską. Ukazywały się kolejno m.in.: Przemija postać świata (1954), zbiór opowiadań Sir Tomasz More odmawia (1956), Opowieść o siedmiu mędrcach (1959), Panowie Leszczyńscy (1961), Apokryf rodzinny (1965), dylogia: Labirynt. LLW, czyli co się może wydarzyć jutro (1970), wybór publicystyki z lat 1946–1976 O odpowiedzialności (1981). Prowadziła także pracę translatorską. Sygnatariuszka listu 59 przeciw zmianom w konstytucji i apelu do Sejmu PRL w obronie represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. W 1978 roku została członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych, udostępniając na seminaria swój sublokatorski pokój przy placu Axentowicza w Krakowie. Obdarzona silną osobowością, pojmowała swoją pracę – redagowanie ambitnego intelektualnie pisma – jak służbę, ucząc współpracowników i czytelników samodzielnego myślenia i umiejętności społecznego zaangażowania.