W czasie okupacji należała, w ramach Szarych Szeregów, do tajnej organizacji harcerek, biorąc udział w tajnym nauczaniu. Studiowała polonistykę na tajnych kompletach Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie i, po wojnie, na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dyplom uzyskała w 1951 roku; kontynuując zainteresowania akademickie, napisała książkę o Juliuszu Osterwie i jego działalności teatralnej. W latach 1948–2007 (poza okresem 1953–1956) dziennikarka i redaktorka „Tygodnika Powszechnego”: po 1956 roku była sekretarzem redakcji, w latach 1978–2007 zastępcą redaktora naczelnego, od 1982 do 2012 felietonistką pisma. Autorka stałych rubryk prowadzonych na łamach „Tygodnika” od początku lat 70.: Rubryka rodzinna, Na co dzień i od święta, Widziane z domu, Z domu i nie tylko, Votum separatum, Na marginesie, List do redakcji. Publikowała rozważania Coraz bliżej albo coraz mniej na łamach miesięcznika „Znak” oraz prowadziła rubrykę komentatorską Tu i teraz na stronie internetowej Klubu „Tygodnika Powszechnego”.

Posłanka na Sejm – najpierw z ramienia Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego, potem Unii Demokratycznej – w latach 1989–1993. Przy jej udziale powstały w wydawnictwie Znak m.in. opracowania książkowe ankiet czytelniczych ogłaszanych na łamach „Tygodnika Powszechnego” i miesięcznika „Znak”: Moi rodzice (1960), Nas dwoje (1965), Kim jest dla mnie Jezus Chrystus (1975, 1976), I dzień się już nachylił… (1980), Powołanie i przygoda (1983), Nasze sprawy rodzinne (1990). Przygotowała do druku zbiory: homilii prymasa Stefana Wyszyńskiego (1961, 1981), homilii i listów pasterskich kard. Karola Wojtyły (1979, 2009), dwa wybory publicystyki Jerzego Turowicza (1963, 1990). W Znaku wydawała też zbiory własnej publicystyki: U nas w rodzinie (1973, 1989), My rodzice (1977), Niedowiarstwo moje. Refleksje religijne (2002) oraz książkę autobiograficzną Bo jestem z Wilna… – wywiad rzekę przeprowadzony przez Romana Graczyka (2001). Wydała także m.in. Votum separatum: publicystyka 1982–1999 (2000) oraz Otwarty, bo powszechny. O Kościele, który może boleć (2012), Coraz bliżej albo coraz mniej (2017).

Mąż prof. Jacek Hennel (1925–2014) był fizykiem jądrowym.