Studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończył w czerwcu 1939 roku; wtedy też przyjął święcenia kapłańskie. Do 1942 roku był wikarym parafii w Brodach (100 kilometrów na wschód od Lwowa), skąd, uciekając przed aresztowaniem przez Gestapo, wyjechał do Krakowa. W ramach akcji prowadzenia konspiracyjnego duszpasterstwa wśród Polaków wywiezionych na przymusowe roboty wyjechał w głąb Rzeszy. Więzień obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Tuż po zakończeniu wojny został kapelanem ludności polskiej w Arnstadt w Turyngii. Po powrocie do Polski w 1946 roku był m.in. dyrektorem internatu Caritas i prefektem gimnazjum we Wschowie. W Krakowie znalazł się w 1949 roku: napisał pracę doktorską i odbył staż dziennikarski w „Tygodniku Powszechnym”. Z redakcją pisma przy Wiślnej był związany od 1951 roku przez pół wieku; redagował rubrykę „Kronika religijna”. W 1964 otrzymał honorowy tytuł kanonika gremialnego Krakowskiej Kapituły Metropolitalnej.

W grudniu 1977, bezpośrednio po spotkaniu redakcji „TP” z kard. Karolem Wojtyłą został pobity przez nieznanych sprawców, co zostało odebrane jako swoisty sygnał przeciwko polityce redakcyjnej pisma.
Był członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Środków Społecznego Przekazu.

Znawca nauczania Soboru Watykańskiego II, wydał w Znaku na ten temat dwie książki: Kościół epoki dialogu (1966) i Przełom (1971). W 1995 roku opublikował w tym wydawnictwie wspomnienia Zawsze jest inaczej (współpraca: Janusz Poniewierski, Adam Szostkiewicz).